Aφιλόξενες πόλεις

Παραμονή Χριστουγέννων στην Αθήνα. Ο καιρός θυμίζει άνοιξη, το κέντρο είναι γεμάτο κόσμο. Οικογένειες, παρέες νέων παιδιών, μικροπωλητές με την πραμάτεια τους. Μια πόλη γεμάτη ζωή αλλά και βαβούρα. Ανεβαίνω στο λεωφορείο για την επιστροφή. Πέφτουμε σε μποτιλιάρισμα. Άλλοι να κορνάρουν νευρικά, άλλοι ήρεμοι με το χέρι στο πηγούνι να περιμένουν υπομονετικά. Έτσι είναι η καθημερινότητα εδώ. Ο οδηγός του λεωφορείου ατάραχος, βγάζει ένα μήλο και με έναν σουγιά το καθαρίζει σε χρόνο ρεκόρ, αλλά φαίνεται να το απολαμβάνει. Εκμεταλλεύτηκε τον χαμένο χρόνο στο τιμόνι τρώγοντας το δεκατιανό του. Η πόλη αυτή προσφέρει πολλά για να παρατηρήσεις. Μετά από λίγο συναντιέμαι με την οικογένεια μου. «Είμαστε οι μόνοι που κυκλοφορούμε με μωρό και καροτσάκι» μου λέει. Συνειδητοποιώ ότι όσες ώρες κυκλοφορούσα στο κέντρο δεν είχα δει όντως κανένα μωρό. Λες και δεν υπήρχαν σε αυτήν την πόλη. Για τις επόμενες δύο ώρες συνεχίζουμε να κυκλοφορούμε στους δρόμους. Δεν εντοπίσαμε κανένα καροτσάκι. Συναντήσαμε στο διάβα μας χιλιάδες ανθρώπους, αλλά ούτε ένα μωρό. Παράξενο ε; όχι τόσο αν δεν δεις την κατάσταση από κοντά. Ελάχιστες ράμπες και όσες υπήρχαν συνήθως καλυπτόταν από παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Στενά πεζοδρόμια σε πολλά σημεία, σκαλιά σε άλλα. Η κίνηση με καροτσάκι ήταν πραγματικά δύσκολη. Μετά μπήκα σε ένα μεγάλο supermarket. Διέθετε ράμπες στην είσοδο, όμως δεν διέθετε ασανσέρ για τον όροφο. Με χίλια ζόρια διαχειρίστηκα την κατάσταση. Τι θα έκανε όμως κάποιος συνάνθρωπός μας καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι; Απλά δεν μπορεί να κυκλοφορήσει σε κάποιες περιοχές. Αν όμως ζει σε κάποιαν από αυτές, η βοήθεια από κάποιον άλλο φίλο ή συγγενή του είναι μονόδρομος. Φυσικά για τους ανθρώπους αυτούς δεν υπάρχει η ικανοποίηση της αυτοσυντήρησης. Η πόλη τους θυμίζει συνεχώς με τις ανυπέρβλητες δυσκολίες της ότι είναι ανάπηροι και δυστυχώς λόγω της αναπηρίας τους και πολίτες με μειωμένα δικαιώματα.
Όλα αυτά τα κακώς κείμενα βεβαίως δεν είναι χαρακτηριστικά της Αθήνας. Συμβάντα ανάλογα, με απαγορευτική πρόσβαση σε καροτσάκια αναπηρικά και μη σε καταστήματα και δημόσιες υπηρεσίες μπορούμε να τα συναντήσουμε σε οποιαδήποτε πόλη της Ελλάδας. Δεν πρέπει όμως να αντιδρούμε μόνο όταν αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα, αλλά με κάθε μας κίνηση ως οδηγοί ή ως καταστηματάρχες να σεβαστούμε τους συνανθρώπους μας που προσπαθούν να κυκλοφορήσουν με καροτσάκια αναπηρικά και μη. Είναι ελάχιστες πράξεις ανθρωπιάς, χωρίς κόστος.

Υποτροφίες από την Transbalkan (εταιρία κατασκευής πετρελαιαγωγού). Πόσο αθώα είναι η κίνηση;

Όπως έχω και παλιότερα είμαι αντίθετος με την κατασκευή του αγωγού Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη, όχι όμως φανατικά. Έχω σοβαρές επιφυλάξεις, φοβάμαι και εγώ μήπως δεν τηρηθούν οι περιβαλλοντικοί όροι, φοβάμαι το λάθος εκείνο που θα καταστρέψει περιβαλλοντικά τον τόπο μας. Όλα αυτά πηγάζουν όμως κυρίως από την ανεπάρκεια και την έλλειψη ελεγκτικών μηχανισμών σε αυτήν την χώρα, φαινόμενο που από μόνο του αρκεί να ενισχύσει την δυσπιστία κατά πόσο το όλο εγχείρημα θα λειτουργήσει σύμφωνα με αυστηρά περιβαλλοντικά πρωτόκολλα.
Πριν λίγες ημέρες άκουσα στο ραδιόφωνο μια ανακοίνωση σύμφωνα με την οποία η εταιρία που συστάθηκε για την κατασκευή του αγωγού προσφέρει υποτροφίες σε φοιτητές από τον Έβρου που σπουδάζουν σε σχολές που έχουν σχέση με το περιβάλλον. Έψαξα περισσότερες πληροφορίες και βρήκα ότι η εταιρία προσφέρει 15 υποτροφίες των 2500 ευρώ σε πρωτοετείς φοιτητές που φοιτούν σε ΑΕΙ και ΤΕΙ με γνωστικό αντικείμενο σχετικό με το περιβάλλον. Οι πρωτοετείς φοιτητές από τον Έβρο σε τέτοιες σχολές δεν ξεπερνάν τους 15 άρα καταλαβαίνετε ότι αφορά στην ουσία το σύνολο των φοιτητών στα τμήματα αυτά. Οι υποτροφίες από εταιρίες που δραστηριοποιούνται σε διάφορες περιοχές δεν είναι ασυνήθιστο φαινόμενο, όταν όμως αφορούν το σύνολο των φοιτητών κάποιας ειδικότητας τότε μοιάζει περισσότερο με προσπάθεια εξαγοράς συνειδήσεων. Προπληρώνονται άνθρωποι που λόγω επαγγελματικής ιδιότητας η γνώμη τους για τις όποιες περιβαλλοντικές επιπτώσεις του έργου θα έχει βαρύνουσα σημασία.. Ίσως να κάνω και λάθος και η εκτίμησή μου να είναι εσφαλμένη, αλλά η χορήγηση αυτών των υποτροφιών δεν μου μοιάζει αθώα και από μόνη της ενισχύει την δυσπιστία που έχω για την κατασκευή του έργου αυτού. Μακάρι να πρόκειται για μια κίνηση καλής θέλησης και η καχυποψία μου να είναι αβάσιμη....

Αυτοτελής φορολόγηση και περικοπή επιδομάτων

Ένα δεύτερο σχόλιο σχετικά με τα μέτρα που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός αφορά την κατάργηση της αυτοτελούς φορολόγησης και την περικοπή (υψηλών;) επιδομάτων κατά 10%.
Με όλη αυτήν την κουβέντα μάθαμε ότι κάποιο επαγγελματική κλάδοι και κάποια επιδόματα φορολογούνται αυτοτελώς, δηλαδή με μικρότερους συντελεστές απ’ότι οι υπόλοιποι. Φυσικά αυτή η τακτική δεν ήταν δίκαιη για την πλειοψηφία των περιπτώσεων. Μέρος εισοδημάτων γιατρών, δικηγόρων, μηχανικών, υπαλλήλων του υπουργείου Οικονομικών, επιδομάτων εκτός έδρας, αμοιβές τραγουδιστών, αθλητών φορολογούνται με μικρότερους συντελεστές απ’ότι οι υπόλοιποι. Υποτίθεται ότι καθώς αυξάνεται το εισόδημα ενός πολίτη αυξάνεται και ο συντελεστής φορολόγησης. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί για κάποιες περιπτώσεις ένα επιπλέον εισόδημα να φορολογείται με μικρότερους συντελεστές. Η κατάργηση λοιπόν της αυτοτελούς φορολόγησης είναι στην σωστή κατεύθυνση, αρκεί να μην υπάρξει πλήρης ισοπέδωση. Αυτό το λέω γιατί στην αυτοτελή φορολόγηση εντάσσονται και κοινωνικά επιδόματα σε αναπήρους και πολυτέκνους. Αυτά δεν θα πρέπει να θιγούν κατά την γνώμη μου. Ούτως ή άλλως το όφελος θα είναι περίπου 2 δις ευρώ, ποσό ιδιαίτερα σημαντικό και σε μόνιμη βάση. Κλείνοντας το θέμα αυτό να πω ότι η ιδέα δεν είναι φρέσκια, αλλά συζητείται από την προηγούμενη κυβέρνηση.
Το δεύτερο θέμα είναι η μείωση των επιδομάτων κατά 10%. Εδώ χρειάζονται πολλές διευκρινήσεις. Αν το μέτρο αφορά όλα τα επιδόματα τότε μιλάμε για έμμεση μείωση των μισθών όλων των δημοσίων υπαλλήλων μιας και όλοι έχουν επιδόματα που αυξάνουν τους μισθούς τους. Στην περίπτωση αυτή η όποια αύξηση θα δοθεί το 2010 στην καλύτερη περίπτωση θα ισοσκελίσει την μείωση που θα προέλθει από την μείωση των επιδομάτων. Βέβαια έχει διαρρεύσει ότι η μείωση θα αφορά υψηλά επιδόματα κάτι που εν μέρει είναι σωστό μιας και υπάρχουν κατηγορίες υπαλλήλων
που με τα επιδόματα φτάνουν τις 3000 ευρώ ή και παραπάνω. Από την άλλη πρέπει να καθοριστεί με σαφήνεια (κάτι που θα το δούμε στο μέλλον) ποια επιδόματα θεωρούνται υψηλά. Αυτά των 300 των 500 ή των 1000 ευρώ; Και η περικοπή θα αφορά μεμονωμένα υψηλά επιδόματα ή θα αφορά ένα υψηλό σύνολο επιδομάτων; Αλλιώς θα αντιμετωπίζονται 5 επιδόματα των 200 ευρώ από 1 επίδομα των 1000 ευρώ. Τα ερωτήματα είναι πολλά και δεν ξέρω αν ο σύντομος χρόνος που διαθέτει η κυβέρνηση επαρκεί για να δοθούν απαντήσεις…

Ένα πρώτο σχόλιο για την ομιλία του πρωθυπουργού

Ήρθε η στιγμή που όλοι περιμέναμε. Ο Πρωθυπουργός της χώρας μας ανακοίνωσε κάποια μέτρα, άλλα γενικά και άλλα πιο συγκεκριμένα, που αποτελούν το σχέδιο εξόδου από την κρίση, σχέδιο για την ανάταση ελληνικής οικονομίας. Κάποια από αυτά ακούγονται μεν ωραία, αλλά η πράξη θα δείξει αν είναι χειροπιαστά, όπως η πάταξη της φοροδιαφυγής, η μείωση των δαπανών στα υπουργία και στα ασφαλιστικά ταμεία κατά 10%, η απλούστευση της φορολογικής νομοθεσίας. Κάποια άλλα σίγουρα θα μειώσουν το κόστος στο κράτος, όπως η περικοπή των (υψηλών) μισθών διοικητών και μελών ΔΣ ΔΕΚΟ και οργανισμών, κατάργηση μπόνους υψηλόβαθμων στελεχών που σε πολλές περιπτώσεις ήταν προκλητικά, όπως τα μπόνους σε στελέχη του ζημιογόνου ΟΣΕ. Εδώ ακούστηκε το πρώτο για εμένα χάϊδεμα του πρωθυπουργού. Επειδή λέει δεν μπορούν να απαγορευτούν τα μπόνους στα στελέχη των ιδιωτικών τραπεζών, αυτά θα φορολογηθούν με τον εξωφρενικό συντελεστή 90%. Καλή η υψηλή φορολόγηση των μπόνους, αλλά όχι τόσο μεγάλη. Το χειρότερο όμως στοιχείο στην εξαγγελία αυτή ήταν η έλλειψη αναφοράς σε αυτούς που δίνουν τα μπόνους. Στις τράπεζες. Χτυπάς δηλαδή τα στελέχη των τραπεζών που είναι οι αποδέκτες ενός μικρού μέρους των τεράστιων κερδών των τραπεζών, αλλά δεν προβλέπεις μέτρα για αυτούς που πραγματικά καρπώνονται τα τεράστια κέρδη αυτών των οργανισμών. Μπορεί να υπάρξει κάποια ανακοίνωση στο μέλλον, αλλά εχθές δεν ακούσαμε κάτι προς την κατεύθυνση αυτή.
Ένα άλλο στοιχείο που δεν είναι και καινούργιο είναι το πάγωμα των μισθών για αποδοχές άνω των 2000 ευρώ. Όχι για βασικό μισθό, αλλά για αποδοχές 2000 ευρώ. Τι από τα δύο θα ισχύσει θα το δούμε, αλλά εδώ υπάρχει μία ακόμα ένσταση. Είναι οικονομικό ρετιρέ η τετραμελής οικογένεια ενός μονόμισθου δημοσίου υπαλλήλου με μηνιαίες αποδοχές 2050 ευρώ και δεν είναι η τετραμελής οικογένεια δύο δημοσίων υπαλλήλων με μηνιαίο μισθό 1900 ευρώ έκαστος; Με άλλα λόγια μήπως θα πρέπει να κοιτάξει η κυβέρνηση με κάποιον τρόπο το πορτοφόλι της οικογένειας και όχι του κάθε δημοσίου υπαλλήλου ξεχωριστά; Προσωπικά ψηφίζω το πρώτο.
Ένα τελευταίο σχόλιο επί του παρόντος έχει να κάνει με το πάγωμα των προσλήψεων, για το 2010 και την τήρηση μιας αναλογίας 1/5 μεταξύ των νεοδιοριζόμενων και των υπαλλήλων που συνταξιοδοτούνται μετά το 2011. Καταρχήν να πω ότι είμαι κατά των γενικεύσεων. Ναι ο δημόσιος τομέας έχει πολλούς δημοσίους υπαλλήλους, αλλά υπάρχουν τομείς πέραν της υγείας, της παιδείας και της ασφάλειας που χρειάζονται επειγόντως προσωπικό, όπως τα ΕΛΤΑ (για τα οποία θα ασχοληθούμε εκτενώς σύντομα). Όπως υπάρχουν και υπηρεσίες στην υγεία, στην παιδεία και στην ασφάλεια που είναι στελεχωμένες με πλεονάζων προσωπικό. Υπάρχουν κέντρα υγείας με ένα ασθενοφόρο και δέκα οδηγούς, σχολεία με καθηγητές ειδικοτήτων που κάθονται, αστυνομικά τμήματα, πυροσβεστικοί και λιμενικά σταθμοί ειδικά στην περιφέρεια με προκλητικά πλεονάζων προσωπικό. Το μυστικό εδώ είναι να υπάρξει καταγραφή μιας προς μια των θέσεων που είναι καλυμμένες στον δημόσιο τομέα και στους ΟΤΑ. Όπου υπάρξει πλεονάζων προσωπικό να υπάρξει μετάταξη του και άμεση κάλυψη άλλων κενών οργανικών θέσεων που είναι ανάγκη να καλυφθούν. Να υπάρξει επιτέλους σωστή διαχείριση του προσωπικού και να δοθεί ένα τέλος στα ρουσφετάκια κομματαρχών που επί δεκαετίες έκαναν παράνομες «μετατάξεις». Σωστά;

Το πρότυπο Ιρλανδικό μοντέλο....

Δεν έχουν περάσει ούτε 4 χρόνια από τότε που ΠΑΣΟΚ και ΝΔ βρισκόταν σε αντιπαράθεση για το καλύτερο οικονομικό μοντέλο. Το ΠΑΣΟΚ υπεράσπιζε το Σουηδικό μοντέλο, ενώ η ΝΔ με μπροστάρη τον τότε τσάρο της οικονομίας κ.Αλογοσκούφη υποστήριζε το ιρλανδικό μοντέλο. Ένα μοντέλο που έφερε την χώρα (την Ιρλανδία) σε μεγάλη οικονομική ανάπτυξη μόλις σε μια εικοσαετία. Όχι μόνο δεν υπήρχε έλλειμμα, αλλά πλεόνασμα, η ανεργία ήταν τόσο χαμηλή που η Ιρλανδία έγινε πόλος έλξης νέων μεταναστών, οι ρυθμοί ανάπτυξης ήταν τεράστιοι, η απορροφητικότητα του Γ’ κοινοτικού πλαισίου άγγιξε ταβάνι και έφερε ζεστό χρήμα στην χώρα.
Δυστυχώς για εκείνους αλλά και για εμάς το ιρλανδικό θαύμα, αποδείχθηκε μια μεγάλη φούσκα και οι ιρλανδοί τρέχουν και δεν φτάνουν. H ανεργία αυξάνεται, το έλλειμμα είναι όσο και το δικό μας και η μόνη λύση ήταν και παραμένει η μείωση των μισθών. Μάλιστα η αντιπρόταση των συνδικάτων για 12 ημέρες άδειας άνευ αποδοχών, που είναι μια έμμεση μείωση των μισθών, έπεσε στο κενό.
Δυστυχώς για εμάς υπέρμαχος του ιρλανδικού μοντέλου ήταν ο κ.Αλογοσκούφης και να που φτάσαμε. Θα μου πείτε τώρα αν ήταν το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία και ακολουθούσε ο κ.Παπακωνσταντίνου το Σουηδικό μοντέλο, τα πράγματα θα ήταν καλύτερα; Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει με σιγουριά μιας και η ερώτηση είναι υποθετική. Επιπλέον κανένα μοντέλο στην ελληνική πραγματικότητα δεν μπορεί να αφομοιωθεί πλήρως. Πολλές φορές ούτε κατ’ελάχιστο μπορεί να εφαρμοστεί μιας και εμείς την όποια αντιγραφή την κάνουμε με τα δικά μας πρότυπα. Το μόνο βέβαιο είναι ότι το Σουηδικό μοντέλο δεν έχει βουλιάξει και οι Σουηδοί ζουν απολαμβάνοντας υψηλούς μισθούς και κοινωνικές παροχές…

100.000.000 ευρώ το χρόνο κοστίζουν τα κρατικά κινητά τηλέφωνα

To νούμερο φαντάζει απίθανο και όμως είναι αληθινό. 100.000.000 ευρώ ετησίως για κρατικά κινητά. Κινητά που προφανώς δεν δίνονται μόνο σε βουλευτές, υπουργούς, γενικούς γραμματείς, διοικητές οργανισμών, νομάρχες, ίσως δημάρχους αλλά και σε πολλούς άλλους. Αν φανταστούμε ότι ένας επιχειρηματίας που είναι όλη μέρα στο τηλέφωνο δεν πληρώνει παραπάνω από τα 5.000 ετησίως, κάνοντας έναν απλό λογαριασμό προκύπτουν 20.000 τέτοια 5χίλιαρα. Που βρέθηκαν τόσοι πολλοί; Πέραν των παραπάνω που δεν ξεπερνούν τους 2000 υπάρχουν και πολλοί παρατρεχάμενοι. Ειδικοί σύμβουλοι και συνεργάτες, οδηγοί, γραμματείς και φαρισαίοι. Χιλιάδες κόσμου που λυμαίνονται το άφθονο χρήμα του ελληνικού δημοσίου. Φυσικά όλοι αυτοί δεν μιλάνε για υπηρεσιακά θέματα πάντα. Σίγουρα μιλάνε και με φίλους, με τα παιδιά τους και με άλλους συγγενείς. Αλλιώς δεν μαζεύεται το ποσό. Φανταστείτε πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν υπήρχε αφενός μεν σαφή περιορισμός των «δικαιούχων», αφετέρου σκληρός έλεγχος των τηλεφωνημάτων που γίνονται από αυτούς τους αριθμούς. Γιατί αν ήξερε ο σύμβουλος ή ο βουλευτής ότι πραγματικά θα ελεγχθεί και θα πληρώσει από την τσέπη του τις κλήσεις που κάνει για να μιλήσει π.χ. με το παιδί του που σπουδάζει, σίγουρα θα περιόριζε την χρήση του. Αλλά να ξέρει ότι πραγματικά θα ελεγχθεί και όχι τυπικά. Η ακόμη χειρότερα για αυτούς. Φανταστείτε να χρειαζόταν να κάνουν δαπάνες και να αναφέρουν αναλυτικά τις κλήσεις που έγιναν για υπηρεσιακούς λόγους προσκομίζοντας λογαριασμούς κινητής τηλεφωνίας ως παραστατικά. 10 υπάλληλοι θα ήταν αρκετοί, ασχολούμενοι με το ζήτημα αυτό αποκλειστικά, ώστε να υπήρχε μια δραματική μείωση των δαπανών για τα λεγόμενα κρατικά κινητά. Ίσως και να πετύχαιναν μια εξοικονόμηση της τάξης των 80 ή 90 εκατομμυρίων ευρώ γιατί ακόμη και τα 20 ή τα 10 εκατομμύρια ευρώ φαντάζουν αρκετά. Και φυσικά το θέμα των υπέρογκων δαπανών για τα κρατικά κινητά είναι ένα από τα πολλά που αποδεικνύει ότι το δημόσιο χρήμα το σπαταλάνε πολλοί Έλληνες αλόγιστα, άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο. Το έχουμε πει και θα το πούμε και άλλες φορές. Χρήματα υπάρχουν αλλά πάνε χαμένα. Χρειάζονται πολιτικές αποφάσεις και άνθρωποι που θα συγκεντρώσουν όλες αυτές τις μικρές περιπτώσεις διασπάθισης δημοσίου χρήματος που ως μονάδες φαίνονται ασήμαντες αλλά δίνουν ένα υπολογίσιμο σύνολο.

Λέτε να είχε δίκιο ο Καραμανλής για τον χρόνο προκήρυξης των ελλογών;

To ερώτημα αυτό άρχισε να με προβληματίζει εντονότερα μόλις άρχισαν τα δύσκολα για την κυβέρνηση. Είχε υπάρξει ολόκληρη φιλολογία για το θέμα πριν τις εκλογές. Κάποιο εισηγήθηκαν εκλογές και κάποιοι άλλοι ήταν αντίθετοι. Μάλιστα ο ξάδερφος του τέως πρωθυπουργού, ο κ.Λιάπης παραιτήθηκε από την διεκδίκηση έδρας διατυπώνοντας με τον πλέον ηχηρό τρόπο την διαφωνία του. Διαφώνησε και ο κ.Σαμαράς, ήπια όμως και με τρόπο γιατί είχε στο μυαλό του την επόμενη μέρα.
Στην πολιτική, αλλά και στην ζωή γενικότερα λένε ότι τα πράγματα κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Έτσι η εκλογική συντριβή της Νέας δημοκρατίας δεν άφησε περιθώρια για συζητήσεις επί της απόφασης του τέως πρωθυπουργού για προσφυγή στις κάλπες. Η απόφαση του χαρακτηριστικέ άμεσα λανθασμένη ειδικά από τους Νεοδημοκράτες και το θέμα έκλεισε εκεί.
Η γνώμη μου είναι διαφορετική. Όπως αποδεικνύεται η επόμενη μέρα είναι δύσκολη για το ΠΑΣΟΚ, το οποίο εκ των πραγμάτων, αναγκαζόμενο να διαχειριστεί την κακή οικονομική κατάσταση της χώρας, θα αναγκαστεί να πάρει μέτρα με πολιτικό κόστος. Η φθορά του λοιπόν είναι θα είναι δεδομένη. Αυτό το ήξερε ο Καραμανλής. Ήξερε για το διψήφιο έλλειμμα, όπως ήξερε ότι όποτε και να γινόταν οι εκλογές θα έχανε. Αν άφηνε τον χρόνο να περάσει μέχρι τον Μάρτιο όπου θα είχαμε ούτως ή άλλως εκλογές με αφορμή την εκλογή του προέδρου της Δημοκρατίας, αφενός η φθορά της κυβέρνηση του θα ήταν μεγαλύτερη, αφετέρου δεν θα υπήρχε δεύτερη ευκαιρία. Το ΠΑΣΟΚ θα κέρδιζε και θα κυβερνούσε τουλάχιστον μέχρι το 2014. Στις εκλογές του Οκτωβρίου έπαιζε το τελευταίο του χαρτί. Αν έχανε με μικρή διαφορά, έως και 5 μονάδες φαντάζομαι, θα εξέθετε το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία για ένα 4μηνο, θα φαινόταν ότι δεν τηρεί σε πολλά ζητήματα τις προεκλογικές του δεσμεύσεις και θα προκαλούσε στην συνέχεια εκλογές με αφορμή την Προεδρική εκλογή όπου απέναντι του δεν θα είχε πλέον μια δύναμη ελπίδας, αλλά ένα αφερέγγυο ΠΑΣΟΚ. Πήρε το ρίσκο και έχασε. Αμφιβάλλει όμως κανείς ότι αν περίμενε μέχρι τον Μάρτιο τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά και θα είχε ανατρέψει την εις βάρος του κατάσταση;

Αχ καϋμένη Ντόρα

Ήμουνα νιος και γέρασα. Μετά ουσιαστικά το σύντομο πέρασμα του Μιλτιάδη Έβερτ από την προεδρία της ΝΔ, η κ.Μπακογιάννη, η Ντόρα ήταν ένα από τα ονόματα που έπαιζαν για την προεδρία της ΝΔ κάποια στιγμή. Θα διαδέχονταν τον κ.Σουφλιά στην προεδρία του κόμματος. Τους τα χάλασε τότε η ξαφνική υποψηφιότητα Καραμανλή και το βαρύ του όνομα. Η κοπέλα έκανε υπομονή. Θα κερδίσει σου λέει ο Καραμανλής το 2000, άντε και το 2004, και επειδή στην Ελλάδα σπάνια ευδοκιμεί κυβέρνηση για πάνω από 2 τετραετίες, βασιζόταν ότι το 2008 και μετά από δύο θητείες του πρώην πρωθυπουργού, θα γινόταν αρχηγός της ΝΔ. Άντε να περίμενε και άλλες δυο το πολύ, κάπου στα 65 χρόνια θα γινόταν πρωθυπουργός. Αρχικά της τα χάλασε ο Σημίτης. Για λίγες χιλιάδες ψήφους κέρδισε τις εκλογές του 2000, χωρίς να κλονιστεί ο Καραμανλής. Έκανε όμως υπομονή, ήταν νέα. Νομίζω ότι όταν άρχισε η αντίστροφή μέτρηση της προηγούμενης κυβέρνησης με τα απανωτά σκάνδαλα, όλοι σχεδόν πίστεψαν ότι η επόμενη ημέρα θα ήταν της Ντόρας. Περισσότερο από όλους το πίστεψε η ίδια. Απέναντί της δεν φαινόταν να υπάρχει υπολογίσιμος αντίπαλος. Άρχισε να οργανώνεται, άρχισαν να προετοιμάζονται οι μηχανισμοί. Πριν της εκλογές ακόμη ήταν έτοιμη. Μόνο μια έκπληξη, μια νίκη του Καραμανλή ή έστω μια διαχειρίσιμη ήττα θα της χαλούσε τα σχέδια. Τέτοια έκπληξη δεν υπήρχε και έτσι αμέσως μετά την συντριπτική ήττα της ΝΔ, όλα ήταν πλέον έτοιμα. Η Ντόρα απέναντι στον Σαμαρά, τον Αβραμόπουλο και τον Ψωμιάδη. Πόσο μικροί ήταν όλοι τους μπροστά της. Οι δημοσκοπήσεις την έφεραν πρώτο και μεγάλο φαβορί, πολύ μπροστά από όλους τους υπολοίπους. Και εκεί που δεν το περίμενε, έκανε το λάθος να συναινέσει σε εκλογή του Προέδρου από την βάση, νομίζοντας ότι όπως ήλεγχε τους συνέδρους θα ήλεγχε και την βάση. Ταυτόχρονα η αργοπορία της να συναινέσει έδειξε ότι έχει καβαλήσει και λίγο το καλάμι, τσατίστηκε και ο Αβραμόπουλος και μέσα σε δύο εβδομάδες η κατάσταση ανατράπηκε. Έχασε και μάλιστα πανηγυρικά. Ούτε καν στον δεύτερο γύρο πήγε. Και τώρα; Τι γίνεται; Όσο και αν προσπάθησε να χαμογελάσει και να δείξει ενωτική, είναι έτοιμη να σκάσει και με το δίκιο της. Τόσα χρόνια αναμονής και να την φάει ο Σαμαράς που αφενός είναι μαύρο πανί για το Μητσοτακέϊκο, αφετέρου είναι και αυτός νέος και φρέσκος. Η μόνη της ελπίδα πλέον είναι να τα θαλασσώσει ο Σαμαράς και να παραιτηθεί κακήν κακώς κάποτε. Όμως ο Σαμαράς νέος είναι, αλλά χθεσινός δεν είναι. Κανονικά θα έπρεπε να παρατήσει οριστικά τα σχέδια της, αλλά με το κρητικό της το γινάτι, μάλλον δύσκολα θα τα παρατήσει….