Πριν λίγες ημέρες έφτασε στο mailbox μια ακόμη ιστορία υπέρογκης (παραλίγο) δαπάνης. Θα δινόταν λέει πριν λίγους μήνες από την προηγούμενη κυβέρνηση το ποσό των 2 εκατομμυρίων ευρώ για να γίνουν τα μάρμαρα πέριξ της βουλής σαγρέ. Με την έλευση της νέας κυβέρνησης το ποσό κρίθηκε πολύ μεγάλο και έπεσε στις 400 χιλιάδες ευρώ. Ευτυχώς βρέθηκε κάποιος πριν δοθούν τα χρήματα και έριξε την ιδέα να αγοραστεί το κατάλληλο μηχάνημα από την βουλή και το έργο να το εκτελέσει η τεχνική υπηρεσία της. Το κόστος είναι μόλις 20 χιλιάδες ευρώ!!! Για την ελληνική πραγματικότητα είναι πραγματικά είδηση το γεγονός ότι υπήρξε μια τεράστια εξοικονόμηση χρημάτων εξαιτίας της εκμετάλλευσης των δυνατοτήτων που έχει το ίδιο το κράτος. Και φυσικά είναι άπειρες οι περιπτώσεις όπου ένας κρατικός λειτουργός δίνει ελαφρά τη καρδία εντολή για αποδέσμευση ενός μεγάλου χρηματικού ποσού για την εκτέλεση κάποιου έργου ή για μια δημόσια δαπάνη. Βλέπετε το κρατικό χρήμα δεν το πονάμε όπως αυτό που βρίσκεται στην τσέπη μας, αν και στις δύο περιπτώσεις πρόκειται για δικό μας χρήμα. Πέρα από αυτό είναι σπάνιο φαινόμενο να υπάρξουν καινοτόμες (ή μη) ιδέες που θα προσφέρουν οικονομικές λύσεις. Είναι δε τόσο μεγάλο το πρόβλημα της εξεύρεσης ιδεών που συνήθως ανατίθενται σε ιδιωτικούς φορείς με την ταμπέλα ΜΕΛΕΤΗ, με το αζημίωτο φυσικά. Στην Αλεξανδρούπολη το ξαναείπαμε ότι ένας τέτοιος φορέας θα κληθεί για να μας πει ποια είναι η κατάλληλη χρήση για το οικόπεδο που στέγαζε την παλιά ψαραγορά, λες και ο Δήμος δεν μπορεί να έχει άποψη, λες και είναι δυσεπίλυτο επιστημονικό πρόβλημα που μια οικονομοτεχνική μελέτη μπορεί να λύσει.
Η ιστορία με τα σαγρέ μάρμαρα είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Το δημόσιο δεν λειτουργεί καλά κυρίως γιατί υπάρχει δεν υπάρχει συνείδηση από τους υπαλλήλους του και τους αιρετούς προϊσταμένους τους. Οι υπουργοί, οι δήμαρχοι και όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι θα πρέπει να προσέχουν την δημόσια περιουσία σαν δικιά του και όχι να την διαχειρίζονται σαν να τους ανήκει. Σε πρώτη φάση μπορούν να συσταθούν επιτροπές σε κάθε υπουργείο που να ελέγχει διεξοδικά τις κάθε λογής δαπάνες. Να κοπούν οι εύκολες χρηματοδοτήσεις και οι απευθείας αναθέσεις. Να ελεγχθούν δήμαρχοι, διευθυντές και προϊστάμενοι που με μεγάλη ευκολία σκορπούν το δημόσιο χρήμα και σε πολλές περιπτώσεις το οικειοποιούνται σε μεγάλο ή σε μικρότερο βαθμό. Είναι απαράδεκτο να υπάρχουν δημόσιοι φορείς που αγοράζουν μεγάλες ποσότητες υλικών ακριβότερα από την τιμή μονάδας που ισχύει για τον κάθε ένα από εμάς, ενώ θα έπρεπε να συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Από τον έλεγχο αυτό δεν πρέπει να ξεφύγουν και οι απλοί δημόσιοι υπάλληλοι. Μου έλεγε κάποιος που εργάστηκε σε κάποιον δημόσιο φορέα του εξωτερικού ότι ανά τακτά διαστήματα οι υπάλληλοι χρεώνονταν κατά κάποιο τρόπο γραφική ύλη. Εδώ ένα κουτί στυλό ή μολυβιών μπορεί να αναλωθεί με πολύ μεγάλη ευκολία και φυσικά όχι για τις ανάγκες της υπηρεσίας. Όπως επίσης αγοράζονται μηχανήματα σε μεγαλύτερες ποσότητες από τις αναγκαίες και χρησιμοποιούνται επίσης για τις ανάγκες του καθενός και όχι της υπηρεσίας. Όλο αυτό το σκηνικό ανευθυνότητας και διαφθοράς μας έχει φέρει σε αυτό το χάλι. Θα το ξαναπώ…έχω την αίσθηση ότι παρά τις αδυναμίες της ελληνικής οικονομίας, λεφτά υπάρχουν, αλλά είναι τέτοια η σπατάλη που τα εξαφανίζει τελικά.
Η ιστορία με τα σαγρέ μάρμαρα είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Το δημόσιο δεν λειτουργεί καλά κυρίως γιατί υπάρχει δεν υπάρχει συνείδηση από τους υπαλλήλους του και τους αιρετούς προϊσταμένους τους. Οι υπουργοί, οι δήμαρχοι και όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι θα πρέπει να προσέχουν την δημόσια περιουσία σαν δικιά του και όχι να την διαχειρίζονται σαν να τους ανήκει. Σε πρώτη φάση μπορούν να συσταθούν επιτροπές σε κάθε υπουργείο που να ελέγχει διεξοδικά τις κάθε λογής δαπάνες. Να κοπούν οι εύκολες χρηματοδοτήσεις και οι απευθείας αναθέσεις. Να ελεγχθούν δήμαρχοι, διευθυντές και προϊστάμενοι που με μεγάλη ευκολία σκορπούν το δημόσιο χρήμα και σε πολλές περιπτώσεις το οικειοποιούνται σε μεγάλο ή σε μικρότερο βαθμό. Είναι απαράδεκτο να υπάρχουν δημόσιοι φορείς που αγοράζουν μεγάλες ποσότητες υλικών ακριβότερα από την τιμή μονάδας που ισχύει για τον κάθε ένα από εμάς, ενώ θα έπρεπε να συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Από τον έλεγχο αυτό δεν πρέπει να ξεφύγουν και οι απλοί δημόσιοι υπάλληλοι. Μου έλεγε κάποιος που εργάστηκε σε κάποιον δημόσιο φορέα του εξωτερικού ότι ανά τακτά διαστήματα οι υπάλληλοι χρεώνονταν κατά κάποιο τρόπο γραφική ύλη. Εδώ ένα κουτί στυλό ή μολυβιών μπορεί να αναλωθεί με πολύ μεγάλη ευκολία και φυσικά όχι για τις ανάγκες της υπηρεσίας. Όπως επίσης αγοράζονται μηχανήματα σε μεγαλύτερες ποσότητες από τις αναγκαίες και χρησιμοποιούνται επίσης για τις ανάγκες του καθενός και όχι της υπηρεσίας. Όλο αυτό το σκηνικό ανευθυνότητας και διαφθοράς μας έχει φέρει σε αυτό το χάλι. Θα το ξαναπώ…έχω την αίσθηση ότι παρά τις αδυναμίες της ελληνικής οικονομίας, λεφτά υπάρχουν, αλλά είναι τέτοια η σπατάλη που τα εξαφανίζει τελικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου