Πριν λίγες ημέρες ανακοινώθηκαν οι βασικοί άξονες του πολυνομοσχεδίου για την εκπαίδευση. Μια ακόμη αλλαγή στις τόσες που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια με σκοπό το σχολείο να γίνει πιο παραγωγικό και η διαδικασία της μάθησης να εναρμονιστεί με τις ανάγκες της σύγχρονης κοινωνίας. Τα σχέδια στα λόγια τουλάχιστον φαντάζουν πολύ όμορφα, αλλά μήπως οι προηγούμενες προσπάθειες στερούνταν παρόμοια γαρνιτούρα;
Το θέμα που προκάλεσε μεγαλύτερη συζήτηση όμως είναι ο τρόπος πρόσληψης των εκπαιδευτικών. Θα γίνεται σε 3 χρόνια αποκλειστικά μέσω ΑΣΕΠ. Να θυμίσω ότι κάτι τέτοιο σχεδιαζόταν να γίνει και με την μεταρρύθμιση Αρσένη το 1997, όπου υπήρχε ο σχεδιασμός μετά από 5 χρόνια να καταργηθεί η τότε επετηρίδα και η πρόσληψη των εκπαιδευτικών να γίνεται αποκλειστικά μέσω ΑΣΕΠ. Μάλιστα τότε υπήρχε συζήτηση κατά πόσο το ΑΣΕΠ μπορεί να κρίνει με τις εξετάσεις του την ικανότητα διδασκαλία ενός ατόμου. Τελικά τα σχέδια του Αρσένη ανατράπηκαν με την δημιουργία διαφορών πινάκων με εκπαιδευτικούς που είχαν προϋπηρεσία 16 μηνών και στην συνέχεια 24 και 30 μηνών καθώς και ο ενιαίος πίνακας που στον οποίο εντάσσονταν οι εκπαιδευτικοί ανάλογα με την προϋπηρεσία που είχαν και την επιτυχία τους στους δυο προηγούμενους διαγωνισμούς του ΑΣΕΠ. Από τον ενιαίο πίνακα διορισμός διορίζονταν το 40% του συνόλου των καθηγητών. Το σύστημα αυτό ήταν και το δικαιότερο μιας και έδινε την ευκαιρία σε όλους τους καθηγητές και κυρίως στους νέους να διεκδικήσουν μέσω διαγωνισμού μια θέση στην δημόσια εκπαίδευση, ενώ συνάμα έδινε και την ευκαιρία σε κάποιον αποκτώντας προϋπηρεσία (που στις περισσότερες περιπτώσεις ξεκινούσε ύστερα από κάποια επιτυχία στο διαγωνισμό του ΑΣΕΠ), να διοριστεί μετά από κάποια χρόνια δουλειάς ως μόνιμος εκπαιδευτικός. Το σύστημα αυτό είχε ένα αγκάθι που παρέκαμπτε την αξιοκρατία. Ήταν η ενισχυτική διδασκαλία (ή αλλιώς ΠΔΣ). Πολλοί κατάφερναν να πάρουν μια αξιοσέβαστη προϋπηρεσία ως ωρομίσθιοι καθηγητές στον θεσμό, να ανέβουν αρκετά στον ενιαίο πίνακα και να διοριστούν μετά από κάποια χρόνια χωρίς κανέναν πραγματικά κόπο. Το πρόβλημα ήταν ότι για την πρόσληψη στην ΠΔΣ δεν υπήρχαν (ή τουλάχιστον δεν εφαρμοζόταν) αντικειμενικά κριτήρια. Αυτό το ήξερε η νέα ηγεσία του υπουργείου Παιδείας και το διόρθωσε στην αρχή της νέας χρονιάς όπου έθεσε ως μοναδικό κριτήριο δημιουργίας πίνακα για την πρόσληψη στην ΠΔΣ, τον χρόνο κτίσης πτυχίου. Αντί να γίνει μια προσπάθεια για να κοπούν τα όποια παραθυράκια σε ένα σύστημα που ήταν αποδεκτό από όλους, αποφασίστηκε ως μέθοδος θεραπείας του πονοκεφάλου…..ο αποκεφαλισμός. Έτσι γυρίσαμε δέκα χρόνια πίσω και στις αντιδράσεις που υπήρχαν τότε και καλώς για την κατάργηση της επετηρίδας. Υπάρχουν εκατοντάδες αν όχι χιλιάδες καθηγητές που με κόπο και συμμετοχή και επιτυχία σε διαδοχικούς διαγωνισμούς κατάφεραν να βρεθούν σε μια αξιόλογη θέση του ενιαίου πίνακα και που πίστεψαν ότι σε 3-5 χρόνια θα καταφέρουν να διοριστούν επιτέλους. Πολλοί από αυτούς αποδέχθηκαν 6-10 ώρες σε σχολεία νησιών, δυσπρόσιτων περιοχών και περιοχών μακριά από το σπίτι τους με απολαβές που δεν ξεπερνούν τα 350 ευρώ μηνιαίως, παράτησαν για τα χρήματα αυτά οικογένεια και δουλειά. Είναι τουλάχιστον απάνθρωπο να έρθει το νέο νομοσχέδιο και να στερήσει στους μισούς από αυτούς την πρόσληψη τους στην δημόσια εκπαίδευση. Αυτοί οι άνθρωποι επένδυσαν κάπου, όχι σε κάτι ουτοπικό, αλλά σε κάτι που πήγαζε από την νομοθεσία την οποία οι περισσότεροι σεβάστηκαν και δεν παρέκαμψαν. Είμαι γενικά της άποψης ότι οι ακραίες καταστάσεις και αποφάσεις είναι σίγουρα χειρότερες από τις μέσες λύσεις. Εδώ μια μέση λύση με τρωτά σίγουρα σημεία καταργήθηκε για μια ακραία και απόλυτη διαδικασία. Οι αντιδράσεις είναι απολύτως δικαιολογημένες.
Το θέμα που προκάλεσε μεγαλύτερη συζήτηση όμως είναι ο τρόπος πρόσληψης των εκπαιδευτικών. Θα γίνεται σε 3 χρόνια αποκλειστικά μέσω ΑΣΕΠ. Να θυμίσω ότι κάτι τέτοιο σχεδιαζόταν να γίνει και με την μεταρρύθμιση Αρσένη το 1997, όπου υπήρχε ο σχεδιασμός μετά από 5 χρόνια να καταργηθεί η τότε επετηρίδα και η πρόσληψη των εκπαιδευτικών να γίνεται αποκλειστικά μέσω ΑΣΕΠ. Μάλιστα τότε υπήρχε συζήτηση κατά πόσο το ΑΣΕΠ μπορεί να κρίνει με τις εξετάσεις του την ικανότητα διδασκαλία ενός ατόμου. Τελικά τα σχέδια του Αρσένη ανατράπηκαν με την δημιουργία διαφορών πινάκων με εκπαιδευτικούς που είχαν προϋπηρεσία 16 μηνών και στην συνέχεια 24 και 30 μηνών καθώς και ο ενιαίος πίνακας που στον οποίο εντάσσονταν οι εκπαιδευτικοί ανάλογα με την προϋπηρεσία που είχαν και την επιτυχία τους στους δυο προηγούμενους διαγωνισμούς του ΑΣΕΠ. Από τον ενιαίο πίνακα διορισμός διορίζονταν το 40% του συνόλου των καθηγητών. Το σύστημα αυτό ήταν και το δικαιότερο μιας και έδινε την ευκαιρία σε όλους τους καθηγητές και κυρίως στους νέους να διεκδικήσουν μέσω διαγωνισμού μια θέση στην δημόσια εκπαίδευση, ενώ συνάμα έδινε και την ευκαιρία σε κάποιον αποκτώντας προϋπηρεσία (που στις περισσότερες περιπτώσεις ξεκινούσε ύστερα από κάποια επιτυχία στο διαγωνισμό του ΑΣΕΠ), να διοριστεί μετά από κάποια χρόνια δουλειάς ως μόνιμος εκπαιδευτικός. Το σύστημα αυτό είχε ένα αγκάθι που παρέκαμπτε την αξιοκρατία. Ήταν η ενισχυτική διδασκαλία (ή αλλιώς ΠΔΣ). Πολλοί κατάφερναν να πάρουν μια αξιοσέβαστη προϋπηρεσία ως ωρομίσθιοι καθηγητές στον θεσμό, να ανέβουν αρκετά στον ενιαίο πίνακα και να διοριστούν μετά από κάποια χρόνια χωρίς κανέναν πραγματικά κόπο. Το πρόβλημα ήταν ότι για την πρόσληψη στην ΠΔΣ δεν υπήρχαν (ή τουλάχιστον δεν εφαρμοζόταν) αντικειμενικά κριτήρια. Αυτό το ήξερε η νέα ηγεσία του υπουργείου Παιδείας και το διόρθωσε στην αρχή της νέας χρονιάς όπου έθεσε ως μοναδικό κριτήριο δημιουργίας πίνακα για την πρόσληψη στην ΠΔΣ, τον χρόνο κτίσης πτυχίου. Αντί να γίνει μια προσπάθεια για να κοπούν τα όποια παραθυράκια σε ένα σύστημα που ήταν αποδεκτό από όλους, αποφασίστηκε ως μέθοδος θεραπείας του πονοκεφάλου…..ο αποκεφαλισμός. Έτσι γυρίσαμε δέκα χρόνια πίσω και στις αντιδράσεις που υπήρχαν τότε και καλώς για την κατάργηση της επετηρίδας. Υπάρχουν εκατοντάδες αν όχι χιλιάδες καθηγητές που με κόπο και συμμετοχή και επιτυχία σε διαδοχικούς διαγωνισμούς κατάφεραν να βρεθούν σε μια αξιόλογη θέση του ενιαίου πίνακα και που πίστεψαν ότι σε 3-5 χρόνια θα καταφέρουν να διοριστούν επιτέλους. Πολλοί από αυτούς αποδέχθηκαν 6-10 ώρες σε σχολεία νησιών, δυσπρόσιτων περιοχών και περιοχών μακριά από το σπίτι τους με απολαβές που δεν ξεπερνούν τα 350 ευρώ μηνιαίως, παράτησαν για τα χρήματα αυτά οικογένεια και δουλειά. Είναι τουλάχιστον απάνθρωπο να έρθει το νέο νομοσχέδιο και να στερήσει στους μισούς από αυτούς την πρόσληψη τους στην δημόσια εκπαίδευση. Αυτοί οι άνθρωποι επένδυσαν κάπου, όχι σε κάτι ουτοπικό, αλλά σε κάτι που πήγαζε από την νομοθεσία την οποία οι περισσότεροι σεβάστηκαν και δεν παρέκαμψαν. Είμαι γενικά της άποψης ότι οι ακραίες καταστάσεις και αποφάσεις είναι σίγουρα χειρότερες από τις μέσες λύσεις. Εδώ μια μέση λύση με τρωτά σίγουρα σημεία καταργήθηκε για μια ακραία και απόλυτη διαδικασία. Οι αντιδράσεις είναι απολύτως δικαιολογημένες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου