Ο αξιότιμος κ. Στυλιανίδης

Την Κυριακή 13/9/2009 η εφημερίδα πρώτο θέμα είχε ένα άρθρο για κάποιες ενέργειες του Υπουργού ΜΑΣ κ. Στυλιανίδη. Και είναι σαφώς Υπουργός όλων των Θρακιωτών γιατί βοήθησε έχοντας την εξουσία (και την κουμπαριά για να μην ξεχνιόμαστε) να γεμίσει την Θράκη με έργα. Μόνο που το παράκανε λιγάκι (όπως και όλοι όσοι έχουν αντίστοιχα αξιώματα).
Σαφώς και βοήθησε ο κ. Στυλιανίδης την Θράκη και κυρίως τον Νομό Ροδόπης τουλάχιστον αυτήν την εντύπωση αποκομίσαμε όσοι ακούγαμε πριν λίγες μέρες ένα στέλεχος της ΝΔ στη Ροδόπη να απαριθμεί τα έργα που οφείλονται στον Υπουργό ΜΑΣ και την βοήθεια που προσέφερε στον τόπο του.
Όπως έγραψε και ο κ. Γαλάνης στο πρώτο θέμα, πρωτίστως βοήθησε τον Πανθρακικό με 100000. Χρηματοδότησε τα εγκαίνια του Μουσείου Καραθεοδωρή στην Κομοτηνή και τις παράλληλες εκδηλώσεις που τα ακολούθησαν..Συγνώμη..όχι ο ίδιος, αλλά το Υπουργείο Μεταφορών....
Έκανε όμως και άλλα. Το τελευταίο είναι ο προαστιακός...Για ποιο λόγο να έχει προαστιακό η Αθήνα και όχι η Θράκη; Μόνο που δεν αποσαφηνίστηκε ποιος είναι ο αστικός ιστός και ποιο το προάστιο. Η Κομοτηνή είναι προάστιο της Ξάνθης ή ανάποδα;....Μικρή σημασία έχει. Σαφώς το θέμα αυτό πρέπει να αντιμετωπιστεί όπως φαίνεται...Μάλλον με χιούμορ.
Κάτι αντίστοιχο συνέβη και με την περίπτωση της ΣΕΛΕΤΕ. Της σχολής εκείνης που προσφέρει παιδαγωγική κατάρτιση σε καθηγητές. Το ερώτημα μάλλον ήταν το ίδιο. Γιατί να έχει ΣΕΛΕΤΕ η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη, η Πάτρα, τα Γιάννενα, ο Βόλος και το Ηράκλειο; Σε τι υπολείπεται δηλαδή η πολή των Σαπών...Αστείο; Όχι. Και αυτό είναι γεγονός. Το δε επιχείρημα ότι σε αυτό συνετέλεσε η ύπαρξη στην περιοχή παιδαγωγικού τμήματος αναιρείται από το γεγονός ότι η σχολή δεν έγινε στην Αλεξανδρούπολη, όπου θα υπήρχαν και λόγω του Πανεπιστημίου κάποιες στοιχειώδεις υποδομές, αλλά στις Σάπες, που βρίσκεται βέβαια στον Νομό Ροδόπης.
Μεγάλη ήταν η προσφορά του και στην πόλη της Αλεξανδρούπολης, στην οποία προσέφερε μέσω των Πανελλαδικών εξετάσεων τα φοιτητικά έξοδα επιπλέον 120 οικογενειών. Οι 180 πρωτοετείς φοιτητές έγιναν σε μια χρονιά 300, προσφέροντας μια μεγάλη οικονομική βοήθεια στην πόλη μας εμμέσως. Ταυτόχρονα όμως το προσωπικό του Πανεπιστημίου έφτασε στα πρόθυρα νευρικής κρίσης μιας και ο αριθμός των μελών ΔΕΠ ήταν μικρός, άλλα και οι κτιριακές εγκαταστάσεις ανεπαρκείς για την επιστημονική κατάρτιση των 180 φοιτητών, πόσο μάλλον όταν οι φοιτητές αυξήθηκαν κατά τα 2/3. Το χτύπημα ολοκληρώθηκε την επόμενη χρονιά με την απόφαση του Υπουργού Παιδείας, του Υπουργού ΜΑΣ να περικόψει τις αποσπάσεις Εκπαιδευτικών που θα σουλούπωναν κάπως την κατάσταση και να αφήσει στα κρύα του λουτρού τους καθηγητές του τμήματος που εναγωνίως του ζητούσαν επιπλέον προσωπικό για να λειτουργήσουν. Πώς τα κατάφεραν οι άνθρωποι; Στην Ελλάδα ζούμε, στην χώρα της πατέντας, όλο και κάτι θα σκαρφίστηκαν για να τα βγάλουν πέρα...
Εν κατακλείδι Είναι μεγάλο προτέρημα ο τόπος να έχει έναν υπουργό που να ξελασπώνει στα δύσκολα τον τόπο, να του δώσει πόρους ή έστω να διασφαλίσει αυτά που ΜΑΣ ανήκουν, αλλά όχι με φωτοβολίδες και ρουσφέτια που προκαλούν. Με σχέδιο, όραμα και σοβαρότητα....