Χθες η νέα υπουργός παιδείας κ. Διαμαντοπούλου εξήγγειλε πως το πρόγραμμα πρόσθετης διδακτικής στήριξης (στα Λύκεια) και ενισχυτικής διδασκαλίας στα Γυμνάσια θα λειτουργήσει και ότι θα τεθούν αξιοκρατικά κριτήρια για την επιλογή των καθηγητών που θα διδάσκουν σε αυτά. Επιτέλους!!!!
Η ενισχυτική διδασκαλία σαν θεσμός ξεκίνησε δειλά-δειλά στις αρχές της δεκαετίας του 90 και άρχισε να μπαίνει δυναμικά στα σχολεία στα τέλη της ίδιας δεκαετίας με την μεγάλη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση Αρσένη. Και τότε υπήρχε κριτήριο αξιοκρατικής επιλογής των υποψηφίων εκπαιδευτικών. Ο διευθυντής του κάθε σχολείου είχε μια λίστα με τους υποψηφίους ανά ειδικότητα καθηγητή και θεωρητικά έπρεπε να τους καλεί με βάση τον χρόνο λήψης πτυχίου. Στην πράξη όμως δεν υπήρχε εφαρμογή και αυτό γιατί οι πίνακες δεν ανακοινώνονταν αφενός και αφετέρου η διαχείριση δεν γινόταν από την κεντρική υπηρεσία, όπως είναι αυτή του πίνακα αναπληρωτών και ωρομισθίων. Έτσι καθώς περνούσαν τα χρόνια και επί ΠΑΣΟΚ οι καθηγητές έκαναν στην αρχή της χρονιάς τις καθιερωμένες επισκέψεις από τα γραφεία των διευθυντών των σχολείων και των προϊσταμένων των Διευθύνσεων Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Και το ρουσφέτι καλά κρατούσε και ο Έλληνας είναι να μην βρει παράθυρο και έτσι χρόνο με τον χρόνο οι αδιαφανείς προσλήψεις γινόταν ακόμη περισσότερες, ελλείψει και ενός νομοθετικού πλαισίου που να προβλέπει τις διαδικασίες που πρέπει να ακολουθούνται στις περιπτώσεις αυτές.
Να τονίσουμε εδώ ότι το σημαντικό της πρόσθετης διδακτικής στήριξης δεν ήταν τόσο τα χρήματα όσο η προϋπηρεσία που έπαιρνε κάποιος που συμμετείχε στο πρόγραμμα. Ενδεικτικά να πούμε ότι αν κάποιος καθηγητής έπαιρνε δίδασκε για 11 ώρες την εβδομάδα στο πρόγραμμα (τον μέγιστο αριθμό ωρών δηλαδή θα έπαιρνε αναλογικά για την σχολική χρονιά περίπου 4 μόρια. 24 μόρια με την ισχύουσα νομοθεσία και η βαθμολόγηση του καθηγητή πάνω από την βάση στις εξετάσεις του ΑΣΕΠ, ή 30 μόρια και καμία επιτυχή συμμετοχή σε εξετάσεις του ΑΣΕΠ είναι το κλειδί για να μονιμοποιηθεί κάποιος καθηγητής. Σε 7 χρόνια λοιπόν και χωρίς να έχει ασχοληθεί καθόλου κάποιος με εξετάσεις ΑΣΕΠ θα διοριζόταν και αυτό είναι ένα ακραίο σενάριο. Στις περισσότερες περιπτώσεις και 3 χρόνια βοήθειας (ή 12 μόρια) ήταν αρκετά ώστε ο καθηγητής να μπει σε μια καλή σειρά και να έχει πολλές πιθανότητες να προσληφθεί αξιοκρατικά πλέον από τους πανελλαδικούς πίνακες αναπληρωτών και ωρομισθίων και έτσι να μπορέσει σιγα-σιγά να πιάσει το όριο των 24 η 30 μορίων. Τα φαινόμενα που περιέγραψα παραπάνω δεν ήταν σπάνια και είχαν παρατηρηθεί σε όλη την Ελλάδα.
Έπρεπε να μπει ένα φρένο και ελπίζουμε ότι αυτή τη φορά θα μπει. Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Οι καθηγητές που θα συμμετέχουν στα προγράμματα είναι ωρομίσθιοι. Γιατί λοιπόν να μην προσλαμβάνονται από τον πίνακα των ωρομισθίων καθηγητών που ισχύει για κάθε περιφέρεια και είναι αξιοκρατικός; Μια εγκύκλιος 5 γραμμών αρκεί να φέρει την αξιοκρατία στο θέμα αυτό (μακάρι να γίνει πράξη) και να σταματήσει τα τρωκτικά που στην προκειμένη περίπτωση ήταν και πράσινα και μπλε...
Η ενισχυτική διδασκαλία σαν θεσμός ξεκίνησε δειλά-δειλά στις αρχές της δεκαετίας του 90 και άρχισε να μπαίνει δυναμικά στα σχολεία στα τέλη της ίδιας δεκαετίας με την μεγάλη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση Αρσένη. Και τότε υπήρχε κριτήριο αξιοκρατικής επιλογής των υποψηφίων εκπαιδευτικών. Ο διευθυντής του κάθε σχολείου είχε μια λίστα με τους υποψηφίους ανά ειδικότητα καθηγητή και θεωρητικά έπρεπε να τους καλεί με βάση τον χρόνο λήψης πτυχίου. Στην πράξη όμως δεν υπήρχε εφαρμογή και αυτό γιατί οι πίνακες δεν ανακοινώνονταν αφενός και αφετέρου η διαχείριση δεν γινόταν από την κεντρική υπηρεσία, όπως είναι αυτή του πίνακα αναπληρωτών και ωρομισθίων. Έτσι καθώς περνούσαν τα χρόνια και επί ΠΑΣΟΚ οι καθηγητές έκαναν στην αρχή της χρονιάς τις καθιερωμένες επισκέψεις από τα γραφεία των διευθυντών των σχολείων και των προϊσταμένων των Διευθύνσεων Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Και το ρουσφέτι καλά κρατούσε και ο Έλληνας είναι να μην βρει παράθυρο και έτσι χρόνο με τον χρόνο οι αδιαφανείς προσλήψεις γινόταν ακόμη περισσότερες, ελλείψει και ενός νομοθετικού πλαισίου που να προβλέπει τις διαδικασίες που πρέπει να ακολουθούνται στις περιπτώσεις αυτές.
Να τονίσουμε εδώ ότι το σημαντικό της πρόσθετης διδακτικής στήριξης δεν ήταν τόσο τα χρήματα όσο η προϋπηρεσία που έπαιρνε κάποιος που συμμετείχε στο πρόγραμμα. Ενδεικτικά να πούμε ότι αν κάποιος καθηγητής έπαιρνε δίδασκε για 11 ώρες την εβδομάδα στο πρόγραμμα (τον μέγιστο αριθμό ωρών δηλαδή θα έπαιρνε αναλογικά για την σχολική χρονιά περίπου 4 μόρια. 24 μόρια με την ισχύουσα νομοθεσία και η βαθμολόγηση του καθηγητή πάνω από την βάση στις εξετάσεις του ΑΣΕΠ, ή 30 μόρια και καμία επιτυχή συμμετοχή σε εξετάσεις του ΑΣΕΠ είναι το κλειδί για να μονιμοποιηθεί κάποιος καθηγητής. Σε 7 χρόνια λοιπόν και χωρίς να έχει ασχοληθεί καθόλου κάποιος με εξετάσεις ΑΣΕΠ θα διοριζόταν και αυτό είναι ένα ακραίο σενάριο. Στις περισσότερες περιπτώσεις και 3 χρόνια βοήθειας (ή 12 μόρια) ήταν αρκετά ώστε ο καθηγητής να μπει σε μια καλή σειρά και να έχει πολλές πιθανότητες να προσληφθεί αξιοκρατικά πλέον από τους πανελλαδικούς πίνακες αναπληρωτών και ωρομισθίων και έτσι να μπορέσει σιγα-σιγά να πιάσει το όριο των 24 η 30 μορίων. Τα φαινόμενα που περιέγραψα παραπάνω δεν ήταν σπάνια και είχαν παρατηρηθεί σε όλη την Ελλάδα.
Έπρεπε να μπει ένα φρένο και ελπίζουμε ότι αυτή τη φορά θα μπει. Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Οι καθηγητές που θα συμμετέχουν στα προγράμματα είναι ωρομίσθιοι. Γιατί λοιπόν να μην προσλαμβάνονται από τον πίνακα των ωρομισθίων καθηγητών που ισχύει για κάθε περιφέρεια και είναι αξιοκρατικός; Μια εγκύκλιος 5 γραμμών αρκεί να φέρει την αξιοκρατία στο θέμα αυτό (μακάρι να γίνει πράξη) και να σταματήσει τα τρωκτικά που στην προκειμένη περίπτωση ήταν και πράσινα και μπλε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου