Aφιλόξενες πόλεις

Παραμονή Χριστουγέννων στην Αθήνα. Ο καιρός θυμίζει άνοιξη, το κέντρο είναι γεμάτο κόσμο. Οικογένειες, παρέες νέων παιδιών, μικροπωλητές με την πραμάτεια τους. Μια πόλη γεμάτη ζωή αλλά και βαβούρα. Ανεβαίνω στο λεωφορείο για την επιστροφή. Πέφτουμε σε μποτιλιάρισμα. Άλλοι να κορνάρουν νευρικά, άλλοι ήρεμοι με το χέρι στο πηγούνι να περιμένουν υπομονετικά. Έτσι είναι η καθημερινότητα εδώ. Ο οδηγός του λεωφορείου ατάραχος, βγάζει ένα μήλο και με έναν σουγιά το καθαρίζει σε χρόνο ρεκόρ, αλλά φαίνεται να το απολαμβάνει. Εκμεταλλεύτηκε τον χαμένο χρόνο στο τιμόνι τρώγοντας το δεκατιανό του. Η πόλη αυτή προσφέρει πολλά για να παρατηρήσεις. Μετά από λίγο συναντιέμαι με την οικογένεια μου. «Είμαστε οι μόνοι που κυκλοφορούμε με μωρό και καροτσάκι» μου λέει. Συνειδητοποιώ ότι όσες ώρες κυκλοφορούσα στο κέντρο δεν είχα δει όντως κανένα μωρό. Λες και δεν υπήρχαν σε αυτήν την πόλη. Για τις επόμενες δύο ώρες συνεχίζουμε να κυκλοφορούμε στους δρόμους. Δεν εντοπίσαμε κανένα καροτσάκι. Συναντήσαμε στο διάβα μας χιλιάδες ανθρώπους, αλλά ούτε ένα μωρό. Παράξενο ε; όχι τόσο αν δεν δεις την κατάσταση από κοντά. Ελάχιστες ράμπες και όσες υπήρχαν συνήθως καλυπτόταν από παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Στενά πεζοδρόμια σε πολλά σημεία, σκαλιά σε άλλα. Η κίνηση με καροτσάκι ήταν πραγματικά δύσκολη. Μετά μπήκα σε ένα μεγάλο supermarket. Διέθετε ράμπες στην είσοδο, όμως δεν διέθετε ασανσέρ για τον όροφο. Με χίλια ζόρια διαχειρίστηκα την κατάσταση. Τι θα έκανε όμως κάποιος συνάνθρωπός μας καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι; Απλά δεν μπορεί να κυκλοφορήσει σε κάποιες περιοχές. Αν όμως ζει σε κάποιαν από αυτές, η βοήθεια από κάποιον άλλο φίλο ή συγγενή του είναι μονόδρομος. Φυσικά για τους ανθρώπους αυτούς δεν υπάρχει η ικανοποίηση της αυτοσυντήρησης. Η πόλη τους θυμίζει συνεχώς με τις ανυπέρβλητες δυσκολίες της ότι είναι ανάπηροι και δυστυχώς λόγω της αναπηρίας τους και πολίτες με μειωμένα δικαιώματα.
Όλα αυτά τα κακώς κείμενα βεβαίως δεν είναι χαρακτηριστικά της Αθήνας. Συμβάντα ανάλογα, με απαγορευτική πρόσβαση σε καροτσάκια αναπηρικά και μη σε καταστήματα και δημόσιες υπηρεσίες μπορούμε να τα συναντήσουμε σε οποιαδήποτε πόλη της Ελλάδας. Δεν πρέπει όμως να αντιδρούμε μόνο όταν αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα, αλλά με κάθε μας κίνηση ως οδηγοί ή ως καταστηματάρχες να σεβαστούμε τους συνανθρώπους μας που προσπαθούν να κυκλοφορήσουν με καροτσάκια αναπηρικά και μη. Είναι ελάχιστες πράξεις ανθρωπιάς, χωρίς κόστος.