Μέσα στο χάος της οικονομίας έπαιξε ως πρώτο θέμα σε αρκετές εφημερίδες. Θα θεσπιστεί με νέο νομοσχέδιο ο έλεγχος ενεργειακής καταλληλότητας νέων κτιρίων, αλλά και κτιρίων που προορίζονται για πώληση ή ενοικίαση. Το δε κόστος της πιστοποίησης θα είναι 1 με 1,5 ευρώ ανά τετραγωνικό μέτρο, που σημαίνει ότι για σπίτι 100 τετραγωνικών μέτρων το κόστος θα κυμαίνεται από 100 έως 150 ευρώ.
Το μέτρο έχει δύο στόχους. Ο ένας είναι εισπρακτικός. Με τον τρόπο αυτό θα εισρέουν στα ταμεία του Δημοσίου κάποια εκατομμύρια ευρώ (όχι πολλά όμως). Ο δεύτερος στόχος είναι να περιοριστεί η σπατάλη σε ενέργεια που καταναλώνεται για την θέρμανση και την ψύξη των κτιρίων.
Αναφορικά με τις νέες οικοδομές και κυρίως αυτές που τα διαμερίσματα τους προορίζονται για πώληση, αυτό που συμβαίνει είναι ότι οι εργολάβοι κάνουν ότι είναι δυνατόν για να μειώσουν το κόστος της οικοδομής και να αυξήσουν με τον τρόπο αυτό το περιθώριο κέρδους τους. Έλλειψη μόνωσης στην ταράτσα πέραν του τυπικού μπλε φελιζόλ, φτηνοί λέβητες των οποίων η ενεργειακή απόδοση πέφτει κάτω από 90% σε πολύ λίγα χρόνια, φτηνά σώματα καλοριφέρ, ελάχιστη μόνωση εξωτερικών τοίχων με ένα συνήθως λεπτό άσπρο φελιζόλ είναι οι συνηθέστεροι τρόποι που χρησιμοποιούν οι εργολάβοι προκειμένου να μειώσουν στο ελάχιστο τα έξοδα θέρμανσης και μόνωσης μιας οικοδομής. Το αποτέλεσμα είναι οι ένοικοι να πληρώνουν για θέρμανση και ψύξη έως και 20% περισσότερα χρήματα σε σχέση με αυτά που θα τους αναλογούσαν αν η μόνωση των κτιρίων ήταν η πρέπουσα και αν τα υλικά για την θέρμανση τους ήταν πιο αποδοτικά. Η μη χρήση των κατάλληλων υλικών από του εργολάβους επιβάλλεται προκειμένου το κόστος κατασκευής να είναι χαμηλό και κατ’επέκταση το «προϊόν» που διαθέτουν να είναι ελκυστικότερο οικονομικά για τους υποψήφιους αγοραστές. Με τον ενεργειακό έλεγχο των κτιρίων οι εργολάβοι θα αναγκαστούν να αυξήσουν το κόστος κατασκευής το οποίο φυσικά θα μεταβιβαστεί στους αγοραστές, κάτι που ίσως αποτελέσει ένα ακόμη πλήγμα στην αγορά ακινήτων. Αν κάποιος τα βάλει κάτω, μια αύξηση της τάξης του 5% που μπορεί να υπάρξει για την αγορά ενός διαμερίσματος ισοσκελίζεται μέσα σε λίγα χρόνια, οπότε αν όχι κερδισμένος, τουλάχιστον δεν θα βγαίνει χαμένος κάποιος που θα αγοράζει ένα «πράσινο» σπίτι. Ποιός όμως σκέφτεται έναν μακροπρόθεσμο ισολογισμό;
Με το νέο μέτρο οι νέες οικοδομές τουλάχιστον θα καλύπτουν κάποια τυπικά στάνταρ ενεργειακής καταλληλότητας. Όπως για να πάρει κάποιος πιστοποιητικό από το ΚΤΕΟ για το αυτοκίνητό του πρέπει να κάνει κάποια ελάχιστα service στο αυτοκίνητό του, έτσι θα συμβαίνει και με τις οικοδομές. Για να πάρει το πιστοποιητικό ο ιδιοκτήτης θα πρέπει να έχει δαπανήσει κάποια χρήματα για την ενεργειακή καταλληλότητα του σπιτιού του.
Αυτό που όμως δεν μας είπαν είναι, τι κυρώσεις θα υπάρξουν γι’αυτούς που δεν διαθέτουν τα ελάχιστα προβλεπόμενα περιβαλλοντικά χαρακτηριστικά. Γιατί για τις νέες κατασκευές είπαμε τι θα συμβαίνει. Θα υπάρχει μια αύξηση του κόστους της τάξης του 5% περίπου. Για τους ιδιοκτήτες ακινήτων όμως που τα προορίζουν για ενοικίαση ή για πώληση τα πράγματα είναι διαφορετικά. Διότι η αντικατάσταση ενός ρυπογόνου λέβητα, η κάλυψη των εξωτερικών τοίχων ή της ταράτσας με μονωτικά υλικά συνιστούν ένα κόστος που για πολλούς ιδιοκτήτες θα είναι δυσβάσταχτο. Επιπρόσθετα δεν θα είναι καθόλου εύκολο να διορθώσει ένας μόνο ιδιοκτήτης που ενδιαφέρεται να πουλήσει π.χ ένα διαμέρισμά του, προβληματικά στοιχεία που αφορούν ολόκληρη την πολυκατοικία. Θα υπάρξουν άραγε κίνητρα ώστε ιδιοκτήτες παλαιών οικημάτων να προχωρήσουν σε πράσινες παρεμβάσεις;
Τα ερωτήματα είναι πολλά. Το σίγουρο είναι ότι με κάποιους τρόπους πρέπει επιτέλους τα σπίτια μας να γίνουν οικολογικότερα και να συμβάλλουμε όσο γίνεται λιγότερο στην περιβαλλοντική επιβάρυνση.
Το μέτρο έχει δύο στόχους. Ο ένας είναι εισπρακτικός. Με τον τρόπο αυτό θα εισρέουν στα ταμεία του Δημοσίου κάποια εκατομμύρια ευρώ (όχι πολλά όμως). Ο δεύτερος στόχος είναι να περιοριστεί η σπατάλη σε ενέργεια που καταναλώνεται για την θέρμανση και την ψύξη των κτιρίων.
Αναφορικά με τις νέες οικοδομές και κυρίως αυτές που τα διαμερίσματα τους προορίζονται για πώληση, αυτό που συμβαίνει είναι ότι οι εργολάβοι κάνουν ότι είναι δυνατόν για να μειώσουν το κόστος της οικοδομής και να αυξήσουν με τον τρόπο αυτό το περιθώριο κέρδους τους. Έλλειψη μόνωσης στην ταράτσα πέραν του τυπικού μπλε φελιζόλ, φτηνοί λέβητες των οποίων η ενεργειακή απόδοση πέφτει κάτω από 90% σε πολύ λίγα χρόνια, φτηνά σώματα καλοριφέρ, ελάχιστη μόνωση εξωτερικών τοίχων με ένα συνήθως λεπτό άσπρο φελιζόλ είναι οι συνηθέστεροι τρόποι που χρησιμοποιούν οι εργολάβοι προκειμένου να μειώσουν στο ελάχιστο τα έξοδα θέρμανσης και μόνωσης μιας οικοδομής. Το αποτέλεσμα είναι οι ένοικοι να πληρώνουν για θέρμανση και ψύξη έως και 20% περισσότερα χρήματα σε σχέση με αυτά που θα τους αναλογούσαν αν η μόνωση των κτιρίων ήταν η πρέπουσα και αν τα υλικά για την θέρμανση τους ήταν πιο αποδοτικά. Η μη χρήση των κατάλληλων υλικών από του εργολάβους επιβάλλεται προκειμένου το κόστος κατασκευής να είναι χαμηλό και κατ’επέκταση το «προϊόν» που διαθέτουν να είναι ελκυστικότερο οικονομικά για τους υποψήφιους αγοραστές. Με τον ενεργειακό έλεγχο των κτιρίων οι εργολάβοι θα αναγκαστούν να αυξήσουν το κόστος κατασκευής το οποίο φυσικά θα μεταβιβαστεί στους αγοραστές, κάτι που ίσως αποτελέσει ένα ακόμη πλήγμα στην αγορά ακινήτων. Αν κάποιος τα βάλει κάτω, μια αύξηση της τάξης του 5% που μπορεί να υπάρξει για την αγορά ενός διαμερίσματος ισοσκελίζεται μέσα σε λίγα χρόνια, οπότε αν όχι κερδισμένος, τουλάχιστον δεν θα βγαίνει χαμένος κάποιος που θα αγοράζει ένα «πράσινο» σπίτι. Ποιός όμως σκέφτεται έναν μακροπρόθεσμο ισολογισμό;
Με το νέο μέτρο οι νέες οικοδομές τουλάχιστον θα καλύπτουν κάποια τυπικά στάνταρ ενεργειακής καταλληλότητας. Όπως για να πάρει κάποιος πιστοποιητικό από το ΚΤΕΟ για το αυτοκίνητό του πρέπει να κάνει κάποια ελάχιστα service στο αυτοκίνητό του, έτσι θα συμβαίνει και με τις οικοδομές. Για να πάρει το πιστοποιητικό ο ιδιοκτήτης θα πρέπει να έχει δαπανήσει κάποια χρήματα για την ενεργειακή καταλληλότητα του σπιτιού του.
Αυτό που όμως δεν μας είπαν είναι, τι κυρώσεις θα υπάρξουν γι’αυτούς που δεν διαθέτουν τα ελάχιστα προβλεπόμενα περιβαλλοντικά χαρακτηριστικά. Γιατί για τις νέες κατασκευές είπαμε τι θα συμβαίνει. Θα υπάρχει μια αύξηση του κόστους της τάξης του 5% περίπου. Για τους ιδιοκτήτες ακινήτων όμως που τα προορίζουν για ενοικίαση ή για πώληση τα πράγματα είναι διαφορετικά. Διότι η αντικατάσταση ενός ρυπογόνου λέβητα, η κάλυψη των εξωτερικών τοίχων ή της ταράτσας με μονωτικά υλικά συνιστούν ένα κόστος που για πολλούς ιδιοκτήτες θα είναι δυσβάσταχτο. Επιπρόσθετα δεν θα είναι καθόλου εύκολο να διορθώσει ένας μόνο ιδιοκτήτης που ενδιαφέρεται να πουλήσει π.χ ένα διαμέρισμά του, προβληματικά στοιχεία που αφορούν ολόκληρη την πολυκατοικία. Θα υπάρξουν άραγε κίνητρα ώστε ιδιοκτήτες παλαιών οικημάτων να προχωρήσουν σε πράσινες παρεμβάσεις;
Τα ερωτήματα είναι πολλά. Το σίγουρο είναι ότι με κάποιους τρόπους πρέπει επιτέλους τα σπίτια μας να γίνουν οικολογικότερα και να συμβάλλουμε όσο γίνεται λιγότερο στην περιβαλλοντική επιβάρυνση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου