Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2010

Tα spreads τραβάν την ανηφόρα...

Spread…Σαν όρος μπήκε στην καθημερινότητα όλων μας αμέσως μετά την ανακοίνωση ότι το έλλειμμα ήταν πολύ μεγαλύτερο από αυτό που φανταζόμασταν. Τότε ήταν κάπου στις 150 μονάδες και ανέβαινε. Οι 200 μονάδες φάνταζαν πάρα πολλές. Σήμερα ξεπεράσαμε τις 400 μονάδες. Τι σημαίνει αυτό; Ότι αν εξαρχής το δανειακό το δανειακό πρόγραμμα για το 2010 απαιτούσε δανεισμό περί τα 45 δις ευρώ, οι επιπλέον τόκοι που σήμερα βρίσκονται μπροστά μας και υπό την προϋπόθεση ότι δεν θα δούμε ακόμη χειρότερες τιμές spread, αγγίζουν το 1δις ευρώ. Δεν ξέρω αν αυτό είναι αποτέλεσμα κερδοσκοπικών παιχνιδιών ή απλά προεξόφληση της χρεοκοπίας μας, αυτό που ξέρω είναι ότι με αυτό το 1δις επιπλέον έλλειμμα που μας ήρθε από το πουθενά, είναι ικανό να τινάξει με το καλημέρα το πρόγραμμα σταθερότητας. Το οποίο πρόγραμμα όπως ακόμη και οι φιλοκυβερνητικές εφημερίδες γράφουν καθυστερεί σημαντικά να υλοποιηθεί. Υπάρχει μια αισιοδοξία παρόλα αυτά στην κυβέρνηση που δεν δικαιολογείται. Λέτε να ξέρουν κάτι παραπάνω από εμάς; Όπως και να έχει οι αγορές βλέποντας μας αισιόδοξους όπως πάντα αλλά όχι και με διάθεση να πάρουμε άμεσα μέτρα συνεχίζουν να στέλνουν δυσοίωνα μηνύματα και πολύ φοβάμαι ότι ιστορικά υψηλά των spread θα δούμε πολλά ακόμη στο μέλλον.
Και μετά; Θα συνεχίζουμε να δανειζόμαστε με ολοένα δυσμενείς όρους και μάλλον θα είμαστε έρμαια στις ορέξεις των συνοδοιπόρων μας στο ευρώ, οι οποίοι ή θα μας βοηθήσουν για να μην χαθούν και αυτοί ή θα μας σουτάρουν το από το ευρώ και θα ψάξουμε την λύση στο ΔΝΤ, οπότε η ζωή μας θα γίνει κόλαση διότι θα καταλάβουμε όλοι πλέον τι σημαίνει σκληρή λιτότητα.
Πως φτάσαμε όμως σε αυτό το χάλι; Διάβασα στο ΒΗΜΑ ότι τα τελευταία χρόνια αυξήθηκαν οι δημόσιες δαπάνες κατά περίπου 8 μονάδες του ΑΕΠ, ποσό που αντιστοιχεί στα 23 από τα 30δις που μας λείπουν από το να πέσει το έλλειμμα στο 3% που επιβάλλει το πρόγραμμα σταθερότητας. Αν δεν υπήρχε η αλόγιστη σπατάλη του δημοσίου χρήματος δεν θα γνωρίζαμε τι σημαίνει spread γιατί απλούστατα θα ήμασταν μια ανάσα από το όριο του 3%. Δεν θα κινδύνευαν οι μισθοί μας, δεν θα ήμασταν έρμαια των απανταχού κερδοσκόπων, δεν θα ανησυχούσαμε για την σκληρή λιτότητα που θα ζήσουμε για τα επόμενα χρόνια (μακάρι να είναι μόνο 3), δεν θα παγώναμε τα όνειρά μας. Δυστυχώς όμως φτάσαμε να είμαστε τόσο στριμωγμένοι που παρακολουθούμε ανήμποροί να κάνουμε κάτι, τα spreads να τραβάν την ανηφόρα….

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου