Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2009

Tα αποπαίδια των stage

Το πρώτο δυνατό crash test της νέας κυβέρνησης είναι η υπόθεση stage. Τελικά είναι 30.000 οι εργαζόμενοι μέσω stage στον δημόσιο τομέα, ένα νούμερο που είναι σχεδόν διπλάσιο από αυτό που υπολογιζόταν προεκλογικά.
Ένα θέμα σαφώς και είναι αν καλώς έπραξε η παρούσα κυβέρνηση προχωρώντας στην ανακοίνωση ότι οι συμβάσεις δεν πρόκειται να ανανεωθούν. Αν το δούμε αυστηρά το θέμα η απάντηση είναι ότι καλώς έπραξε. Ένας λόγος είναι ότι το πρόγραμμα είναι για απόκτηση εργασιακής εμπειρίας. Αυτό που θα έπρεπε να συμβαίνει κατά την γνώμη μου θα ήταν να υπογράφεται μια σύμβαση ετήσια ή δεκαοκτάμηνη το πολύ. Οι νέοι του προγράμματος αυτού θα βοηθούσαν επικουρικά κυρίως, και ο στόχος θα ήταν να αποκτήσουν εργασιακή εμπειρία πάνω σε ένα αντικείμενο και να μοριοδοτηθούν φυσικά για την εμπειρία αυτή. Στην πράξη βέβαια αυτό δεν λειτούργησε. Ακούω να παραπονιούνται οι εργαζόμενοι με stage ότι κάλυπταν πάγιες και διαρκείς ανάγκες, ότι πολλοί από αυτούς εργάζονται πάνω από 5 χρόνια στα προγράμματα αυτά, ανασφάλιστοι σχεδόν, με πλήρες ωράριο και μισθό μερικής απασχόλησης. Όλα αυτά άρχισαν να βγαίνουν στη φόρα προεκλογικά, εξυπηρετώντας το ΠΑΣΟΚ προφανώς. Από το 1999 που άρχισαν τα stage και μετά, ούτε λόγος. Ξυπνήσαμε ξαφνικά όλοι μαθαίνοντας τι εστί εργασιακός μεσαίωνας και εκμετάλλευση εργαζομένων. Αυτός ήταν ένας από τους λόγους που πρέπει να σταματήσουν τα stage με την σημερινή μορφή τουλάχιστον. Να πάψει η εκμετάλλευση Ένας άλλος λόγος είναι ότι οι προσλήψεις μέσω stage γινόταν πάντοτε με αδιαφανή κριτήρια. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι πέρασαν από βουλευτικά γραφεία και πράσινα και γαλάζια. Δεν εξετάζω ποίος έκανε τις περισσότερες και μεγαλύτερες εξυπηρετήσεις Η ρεμούλα είναι παράβαση και όταν γίνει έστω και μια από κάποιον δεν έχει δικαίωμα να μιλά για τον άλλο.
Αν επρόκειτο για μια και μόνο ετήσια σύμβαση, αυτή δίνει στον εργαζόμενο 40 μόρια που με την προσαύξηση του 50% φτάνει στα 60 μόρια, μια πριμοδότηση που στις περισσότερες περιπτώσεις είναι περίπου το 5% της συνολικής βαθμολογίας. Όταν μιλάμε όμως για 5ετή σύμβαση τα μόρια με την προσαύξηση γίνονται 630 και εξασφαλίζουν διορισμό σε προκήρυξη μόνιμων θέσεων. Προφανώς αυτός ήταν και ο λόγος που χιλιάδες άνθρωποι δούλευαν για τόσα χρόνια κάτω από τόσο άσχημες συνθήκες. Κάποιος τους υποσχέθηκε κάτι παραπάνω, κάποιος τους είπε για την δυνατότητα της μοριοδότησης. Όλοι αυτοί όμως που έταξαν και εξυπηρέτησαν δεν έχασαν κάτι. Τα μεγάλα θύματα είναι οι συμβασιούχοι των stage. Επένδυσαν κάποια χρόνια σε κάτι αμφίβολο που τους παρουσιάστηκε σαν μεγάλη ευκαιρία αποκατάστασης. Θύματα είναι και αυτοί και μάλιστα τα μεγαλύτερα, τουλάχιστον οι περισσότεροι εξ’αυτών. Γι’αυτό και δεν πρέπει να τα ισοπεδώσουμε όλα. Ναι τα stage πρέπει να καταργηθούν όπως υπάρχουν σήμερα. Σαφώς και δεν δικαιούνται να διεκδικήσουν την μονιμοποίηση τους ως συμβασιούχοι που καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες. Εξάλλου έχω την εντύπωση ότι και νομικά δεν μπορούν να τα καταφέρουν. Σαφώς και πρέπει για λόγους ισονομίας να καταργηθεί η προσαύξηση του 50% που ισχύει για όλους τους συμβασιούχους του δημοσίου. Όμως αυτοί οι άνθρωποι εργάστηκαν πάνω σε κάποιο αντικείμενο και πρέπει αυτή η εργασία τους να μοριοδοτηθεί κάπως. Θα μπορούσε φερειπείν να ισχύσει για αυτούς κάποιο διαφορετικό μέγιστο όριο μηνών βαθμολογούμενης εμπειρίας,18 ή 24, ή να δίδεται κάποιο ποσοστό βαθμολογούμενης εμπειρίας στους συμβασιούχους αυτούς. Και βεβαίως τα stage δεν πρέπει να καταργηθούν. Πρέπει να υπάρχει δυνατότητα απόκτησης εργασιακής εμπειρίας από τους νέους κυρίως, αλλά αυτή να έχει ημερομηνία λήξης και να υπάρχουν σαφή και αυστηρά κριτήρια για την επιλογή των συμβασιούχων.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου