Η παράκαμψη των Τεμπών

Είχα προγραμματίσει εδώ και καιρό το ταξίδι. Η πτώση των βράχων στην κοιλάδα των Τεμπών θα το έκανε δυσκολότερο από κάθε άλλη φορά. Οι εναλλακτικές λύσεις είναι 3 έως και 5, ανάλογα με τον προορισμό. Σε όλες τις περιπτώσεις υπάρχει καθυστέρηση που πάλι ποικίλει ανάλογα με τον προορισμό. Όταν μιλάμε για ένα ταξίδι Θεσσαλονίκης-Λάρισας (ή Λαμίας ή Αθηνών) η ελάχιστη καθυστέρηση είναι περίπου 40 λεπτά μέσω της διαδρομής που ακολουθεί τα παράλια του Νομού Λάρισας.
Είναι πραγματικά πολύ άσχημο για την χώρα μας, ένα ατύχημα σε ένα πολύ μικρό κομμάτι της εθνικής οδού να προκαλεί τόσο μεγάλη ταλαιπωρία στο επιβατικό κοινό. Οι καθυστερήσεις κάποιες ημέρες έφταναν και τις 2 ώρες για την διαδρομή που προανέφερα. Ενώ κινείσαι σε έναν δρόμο πραγματικά πολύ καλό αναγκάζεσαι να μπεις σε παρακάμψεις και να διανύσεις κάποια χιλιόμετρα σε δρόμους στενούς που δεν μπορούν να σηκώσουν τον πολύ μεγάλο όγκο των οχημάτων που κινούνται στην περίοδο των εορτών.
Ας επιστρέψω στο ταξίδι. Η ταλαιπωρία και η καθυστέρηση ήταν αναμενόμενη. Έπεισα τον εαυτό μου ότι είναι και μια καλή ευκαιρία να γνωρίσω και μέρη που δεν θα επισκεπτόμουν υπό κανονικές συνθήκες, ταξίδεψα και σε μέρα που η κίνηση ήταν χαμηλή σχετικά, οπότε η ταλαιπωρία μετριάστηκε.
Υπήρξαν όμως δύο πράγματα που μου έκαναν άσχημη εντύπωση. Το ένα είχε να κάνει με τις τιμές τις βενζίνης στα πρατήρια που συνάντησα στην παράκαμψη αυτή. Ήταν 3-5 λεπτά ακριβότερες απ’ότι στην Λάρισα ή στην Κατερίνη. Φυσικά ήταν πολύ χαμηλότερες από αυτές στην Εθνική οδό, όπου η κερδοσκοπία πηγαίνει σύννεφο εδώ και χρόνια. Οι 10 περίπου πρατηριούχοι της παράκαμψη αυτής βρήκαν την ευκαιρία ν τσιμπήσουν λιγάκι τις τιμές των καυσίμων μιας και αφενός ήταν τα πρώτα πρατήρια μετά από αρκετά χιλιόμετρα και αφετέρου εξυπηρετούσαν ασυνήθιστά για την εποχή υψηλό αριθμό αυτοκινήτων. Φυσικά κανείς δεν ελέγχει ακόμη την όποια κερδοσκοπία στα καύσιμα. Όπως είπα στην εθνική οδό εδώ και χρόνια τα καπέλα είναι 10 και 15 λεπτά, μια απόκλιση της τάξης των 3-5 λεπτών αποτελεί παρωνυχίδα.
Το δεύτερο στοιχείο που δεν είδα με καλό μάτι είχε να κάνει με τις πινακίδες που μας πληροφορούσαν ανά 500 μέτρα σε ποιο χιλιόμετρο της διαδρομής βρισκόμαστε. Ποια ήταν η αναγκαιότητα για τόσο συχνή πληροφόρηση δεν μπόρεσα να καταλάβω. Γιατί έπρεπε να υπάρχουν 160 ταμπελάκια με τον αριθμό των χιλιομέτρων; 40 (ανά δύο χιλιόμετρα) δεν έφταναν; Προφανώς κάποιοι έφαγαν από τα ταμπελάκια αυτά. Πόσα δεν μπορώ να ξέρω, πολλά δεν ήταν σίγουρα, αλλά σίγουρα επρόκειτο για μια ακόμη αχρείαστη δαπάνη. Μου θύμισε το πρώτο μου ταξίδι στις Σέρρες όπου ανά χιλιόμετρο υπήρχε μια μεγάλη ταμπέλα που με πληροφορούσε πόσο ακόμη απέχω από την πόλη. Το φαγοπότι συνεχίζεται και οι ελεγκτικοί μηχανισμοί, εφόσον υπάρχουν, συνεχίζουν να αδρανούν….